ما پاز می ایم

هی،‌ای آن كه درته قايق نشسته‌ای اگرشكافی دركف قايق ديديناديده اش مگيرزيرا كه مرگ هم ترا نا ديده نمی گيرد.به ما نام مهاجرداده اند آنان.چه‌بی‌ربط است اين نام.مهاجرآنست، كه ترك وطن گويد.ولی ما با رضای خويش، قدم دراين راه ننهاديم.تا ازنو ميهنی جوئيم.كه شايد هم، اگرشد، تا ابد، آنجا بمانيم.گريزانيم وسرگشتهما را تاراندند ازآنجا.اينجاكجا؟ كی؟ زادگاه ما تواند گشت، هرگز.اين دياری كه، گيرم ، پذيرا گردد ما را.اينجا تبعيدگاه ما تواند بود.اما وطن ما هرگز.همه درانتظاريمنشسته در كنارمرز، دلواپس،ومی پائيم، هرتغييرنا چيزی كه درآن سوی مرزافتد.به باد پرسشش می‌گيريم،هركس را كه ازره می‌رسد تازهومی پرسيم ومی پرسيم.هيچ رخدادی ازخاطر دورمی داريمازآن چه رفته و آن چه روی دادهنمی بخشيم حتی ذره‌ای را،كه عفوی نيست دراين كار،عفوی نيست.درياها، هرچند آرامند ورامند.مپنداريد اما،كه آن رامی وآرامی،دل ما را دچار شبهه خواهد كرد.به گوش آيد صدای نعره‌ها زآنجا،ز اردوگاه‌هاتان تا به اين جاوما خود نيز، به تقريب، شبيه شايعات آن جنايات،فرا جستيم ازآن سوی مرز به اين سو.وازما هر كه با كفشی زهم بگسسته می‌گردد ميان خلقخود گويای آن ننگی است كه اين ايامبه دامان برنشسته ميهن ما را.ولی ما باز می‌گرديم،ازآن روكه حرف آخرين نا گفته مانده است.

ارغوان

بهاري پر از ارغوان
تو را دارم اي گل، جهان با من است.
تو تا با مني، جان جان با من است.

چو مي‌تابد از دور پيشاني‌ات
كران تا كران آسمان با من است.

چو خندان به سوي من آيي به مهر
بهاري پر از ارغوان با من است !

كنار تو هر لحظه گويم به خويش
كه خوشبختي بي‌كران با من است.

روانم بياسايد از هر غمي
چو بينم كه مهرت روان با من است.

چه غم دارم از تلخي روزگار،
شكر خنده آن دهان با من است.

Cyrus Cylinder 

Great Empire of Persia 

shamloo 

خسته

جغد بارون‌خورده‌ئی تو کوچه فریاد می‌زنه،

زیر دیوار بلندی یه نفر جون می‌کنه،

کی می‌دونه تو دل تاریک شب چی می‌گذره؟

پای برده‌های شب اسیر زنجیر غم ئه!
دل‌ام از تاریکی‌ها خسته شده،همه‌ی درها به روم بسته شده!
من اسیر سایه‌های شب شدم،شب اسیر تور سرد آسمون؛

پا به پای سایه‌ها باید برمهمه شب به شهر تاریک جنون!
دل‌ام از تاریکی‌ها خسته شده،همه‌ی درها به روم بسته شده!
چراغ ستاره‌ی من رو به خاموشی می‌ره،

بین مرگ و زنده‌گی اسیر شدم باز دوباره؛

تاریکی با پنجه‌های سردش از راه می‌رسه،

توی خاک سرد قلب‌ام بذر کینه می‌کاره.
دل‌ام از تاریکی‌ها خسته شده،همه‌ی درها به روم بسته شده!
مرغ شومی پشت دیوار دل‌امخودش‌و این ور و اون ور می‌زنه،

تو رگای خسته‌ی سرد تن‌امترس مردن داره پر پر می‌زنه!

دل‌ام از تاریکی‌ها خسته شده،همه‌ی درها به روم بسته شده!

Sahar 

سپیده دم

سپ‍يده دم
به هزار زبان وَلْوَله بود.
بيداریاز افق به افق مي‌گذشت
و همچنان که آواز ِ دوردست ِ گردونه‌ی آفتاب


نزديک مي‌شد
وَلْوَله‌ی پراکنده


شکل مي‌گرفت
تا يک‌پارچهبه سرودی روشن بدل شود

sham 

مهتاب

یه شب مهتابماه میاد تو خوابمنو میبرهکوچه به کوچهباغ انگوریباغ آلوچهدره به درهصحرا به صحرااونجا که شبها پشت بیشه هایه پری میاد ترسون و لرزونپاشو میزاره تو آب چشمهشونه میکنه موی پریشونیه شب مهتابماه میاد تو خوابمنو میبره ته اون درهاونجا که شبها یکه و تنهاتک درخت بیدشاد و پر امیدمیکنه به نازدستشو درازکه یه ستاره بچکه مثل یه چیکه بارونبه جای میوه اش سر یه شاخه اش بشه آویزونیه شب مهتابماه میاد تو خوابمنو میبره از توی زندونمثل شبپره با خودش بیرونمیبره اونجا که شب سیاه تا دم سحرشهیدای شهر با فانوس خون جار میکشنتو خیابوناسر میدوناعمو یادگارمرد کینه دارمستی یا هشیارخوابی یا بیدارمستیم و هشیار شهیدای شهرخوابیم و بیدار شهیدای شهرآخرش یه شب ماه میاد بیروناز سر اون کوهبالای درهروی این میدونرد می شه خندونیه شب ماه می ادیه شب ماه می‌آد.

اخرش یک شب ماه میاد بیرون

Mah miyad ye roz

ارش دگر

آری، آری ، زندگی زیباست زندگی آتشگهی دیرنده پا برجاست گر بیفروزیش، رقص شعله اش در هر کران پیداست ورنه، خاموش است وخاموشی گناه ماست زندگی راشعله باید بر فروزنده شعله ها را هشامگاهان،

راه جویانی که می جستند آرش را به روی قله ها، پی گیر،بازگردیدند،بی نشان از پیکر آرش باکمان وترکشی بی تیرآری ،آری، جان خود در تیر کرد آرش.کار صدها صد هزاران تیغه شمشیر کرد آرشی مه سوزنده

Persian Gulf 

ستا ره

هرشب ستاره ای به زمین می کشند و باز
این آسمان غمزده، غرق ستاره هاست!

Norouz Harouz 

نوروز هر روز

باری، بایدمان تا به گردش در آوریم چرخ فلک را با دستان معجزه گر خود، که شاید این بار چرخ را، براستی، طرحی نو در بساط باشد!... کس چه می داند؟!
"ای گرداننده دل ها و دیدگانای تغییردهنده دل ها و حالاتای پدید آورنده روزها و شب هابگردان (تغییر ده) حال ما را به بهترین حالات!"
نوروز باستانی مبارک! روزگارانمان خوش باد و باده مان نوش ِ نوش

اید بها ران

از درون شب تار، می شکوفد گل صبح خنده بر لب گل خورشید کند،
جلوه گردد بر کوه بلندنیست تردید، زمستان گذرد، و ز پی اش پیک بهار،
با هزاران گل سرخ، بی گمان می آیددر گذرگاه شب تار، به دروازه نور،
گل مینایِ جوان، خون بیفشانده تمام، روی دیوار زمانلاله ها نیز نهادند به دل،
همگی داغ سیاهگرچه شب هست هنوز،
با سیه چنگ بر این بام آونگآسمان غرق ستاره ست و لیکخوشه ها بسته ستاره،
گل گلخوشه اختر سرخبا تپش های سترگعاقبت، کوره خورشید گدازان گردد!

Takhteh Jamshid 

ای ایران

اي ايران، اي مرز پرگهر اي خاكت سرچشمه هنر
دور از تو انديشه بدان پاينده باشي و جاودان
اي دشمن ار تو سنگ‌خاره‌اي من آهنم
جان من فداي خاك پاك ميهنم
مهر تو چون شد پيشه‌ام دور از تو نيست انديشه‌ام
در راه تو كي ارزشي دارد اين جان ما پاينده باد خاك ايران ما...

Alborz 

برف

زردها بیهوده قرمز نشدندقرمزی رنگ نیانداخته بیهوده بر دیوارصبح پیدا شده اما آسمان پیدا نیست صبح پیدا شده اما آسمان پیدا نیست گرده روشنی مرده برفی . همه کارش آشوببر سر شیشه هر پنجره بگرفته قرارزردها بیهوده قرمز نشدندقرمزی رنگ نیانداخته بیهوده بر دیوارصبح پیدا شده اما آسمان پیدا نیست صبح پیدا شده اما آسمان پیدا نیست گرده روشنی مرده برفی . همه کارش آشوببر سر شیشه هر پنجره بگرفته قرارمن دلم سخت گرفته است از این میهمان خانه مهمان کش روزش تاریک من دلم سخت گرفته است از این میهمان خانه مهمان کش روزش تاریک که به جان هم نشناخته . انداخته است چند تن خواب آلود . چند تن ناهموارچند تن نا هشیار که به جان هم نشناخته . انداخته است چند تن خواب آلود . ...مشتی ناهموارچند تن نا هشیار . چند تن خواب آلود

Persian Gulf 

حسرت

و ا ین بار حسرت یک اخ را بر دلشان با قی خواهیم گذاشت

حرکت

چرخهای تا ریخ به حرکت در امده باید چشمهایمان را دوباره بشوییم در شهر شور دگر برپاست
مردم در انتطار هیج قهرمانی نخواهند بود چون اینبار همه قهرمان خواهند بود

جمعه

شنبه روزه بدی بود روز بی حوصلگی وقته خوبی که می شد غزلی تازه بگی
ظهر یکشنبه من جدول نیمه تموم همه خونهاش سیاه روی خونه یک جغد شوم
صفحه کهنه یاداشهای من گفت دوشنبه روزه میلاده منه اما شعر تو میگه که چشمه من تو نخه ابره که بارون بزنه
اخ اگه بارون بزنه اخ اگه بارون بزنه
غروبه سه شنبه خاکستری بود همه انگار نوکه کوه رفته بودند
به خودم هی زدم که از اینجا برو اما موش خورده شناسنامه من
عصر چهارشنبه من عصر خوشبختی ما فصل گندیدنه من فصل جون سختی ما
روزه پنحشنبه امد مثل صغاهک پیر رو نوکش یک چیکه اب گفت به من بگیر بگیر
جمعه حرفه تازه ایی برام نداشت هر چه بود بیشتر از اینها گفته بود

صدای پا

با صدای بی صدا مثل یک کوه بلند مثل یک خواب کوتاه یک مرد بود یک مرد
با دستهای فقر با چشمهای محروم با پاهای خسته یک مرد بود یک مرد
شب با تابوت سیاه نشست روی چشماش خاموش شد ستاره افتاد روی خاک
سایه ش هم نمی موند هرگز پشت سرش غمگین بود و خسته
تنهای تنها با لبها ی تشنه به عکس یک چشمه نرسید تا ببینه
قطره اب قطره اب
در شب بی تپش این طرف اون طرف
...می افتاد تا بشنوه صدا صدا صدای پا صدای پا
شهریار قمبری

بوی عید

بوی عیدی بوی توپ بوی کاغذ رنگی
.بوی گل محمدی که خشک شده لای کتاب

عشق

باغ سبز عشق کو بی منتهاست جزغم و شادی در او بس میوهاست
عاشقی زین هردو حالت برترست بی بهار و بی خزان سبزه ترست
مولوی

با ور

طلوع خودشید رو هرگز باور نداشتیم چون او را هیچوقت ندیده بودیم

هدف

زمانی که هدفی داری حاضری به هر قیمتی که شده او نو بدست بیاری اما وقتی میرسی بهش چه زود از دستش میدی

گل رز

زمانی که فهمیدم گل رزم گلی اسث مثل همه گلهای رز دیگر برای همیشه از چشمم افتاد

الف

.هر شروعی پایانی داره اما هر پایانی اغازی دگر